کو دل که محو نرگس جادو فنت شوم

مستغرق نظاره مرد افکنت شوم

چون گشته ای به دشمن ناموس خویش دوست

اینست دوستی که به جغان دشمنت شوم

از غیرتم برین که به من نیز این چنین

بی قیدوار دوست شوی دشمنت شوم

پا می کشد ز مزرع دل وصل خوشه چین

تا غاقل از محافظت خرمنت شوم

پیراهن تو قصد تو خواهد نمود اگر

یک جامه وار دور ز پیراهنت شوم

جان هر قدر که بایدت ای دل قبول کن

گر باقی آوری قدری من تنت شوم

غافل نگردم از پی موری چو محتشم

مامور اگر به ناظری خرمنت شوم